آنان که محیط فضل و آداب شدند

 در جمع کمال شمع اصحاب شدند

 ره زین شب تاریک نبردند به روز

 گفتند فسانه ای و در خواب شدند !

عزیزم بده عون لبت رو ببینم: نه عیبه مردم دارند می بینند:

خوب مردم هم اینکارو میکنند.

تو که دستهایت سایه بانی بود بر بی کسی های من ...

تو که گمان می کردم از تبار آسمانی و دلتنگی هایم را در می یابی ...

 تو که گمان می کردم ساده ای و سادگی ام را باور داری ...

 و افسوس که حتی نمی خواستی هم قسم باشی ...

افسوس رفتی ... ساده ، ساده مثل دلتنگی های من ...

 و حتی ساده مثل سادگی هایم ! من ماندم و یک عمر خاطره ...

 و حتی باور نکردم این بریدن را ...

کاش کمی از آنچه که در باورم بودی ، در باورت خانه داشتم !

کاش می فهمیدی صداقتی را که در حرفم بود و در نگاهت نبود ...

به حرمت آن شاخه ی گل سرخ که لای دفتر ترانه هایم خشک شد !

 به حرمت قدمهایی که با هم در آن کوچه ی همیشگی زدیم !

به حرمت بوسه هایمان ! نه !

 تو حتی به التماس هایم هم اعتنا نکردی !

 قصه به پایان رسید و من همچنان در خیال چشمان سیاه تو ام که ساده فریبم داد !

 قصه به پایان رسید و من هنوز بی عشق تو از تمام رویا ها دلگیرم

آن که لبخندش،به جانم فتنه انگیزد تویی

آن که از چشمش،شرار نار می ریزد تویی

آخرین نقشی که شب در خاطرم ماند ز توست

اولین یادی که صبح از خاطرم خیزد تویی

---------