پرسپولیس 2 - 2 صباباتری
واحدی نیکبخت (2)

امروز پرسپولیس با داوری رحیم رحیمی مقدم در شرایطی میزبان صباباتری قم بود که با توجه به نتایج نه چندان مناسب در این فصل، نیازی مبرم به پیروزی داشت و هر کسی که بازی را دیده باشد، این پرسپولیس را مستحق برد نخواهد دانست.

در این بازی پرسپولیس با سیستم همیشگی اش، یعنی 1-3-2-4 بازی میکرد که در آن حقیقی دروازبان، حیدری و باقری ها مدافعان میانی، محمد و نوری مدافعان راست و چپ، شیری و زارع هافبک های دفاعی، کریمی، باقری و پترویچ جلوتر از آن ها، و نیکبخت در نوک قرار داشتند. مشکل اصلی در این بازی، نه سیستم بود، نه داور!

مشکل عادت بد پرسپولیس بود، عادتی که همیشه کار را برای ما سخت کرده و جالب این که مربیان هیچ وقت از آن درس نمیگیرند. پرسپولیس وقتی گل میزند و جلو می افتد، دست به بازی تدافعی میزند و همین باعث میشود که گل تساوی را دریافت کند. بدبختانه این همیشه مشکل ما بوده و هیچ مربی ای هم از آن درس نمیگیرد. (حتی کسی که در سخت ترین شرایط یار و یاور بزرگانی چون ادووکات، هیدینک و وربیک بوده است.)

پرسپولیس به هیچ وجه خوب نبود و از آن افتضاح تر افشین قطبی که عادت کرده بازیکنانی را به میدان بفرستد که هیچ امیدی به آنان نیست. به غیر از منصوری که در حد متوسط بازی کرد، دی کارمو و خیرخواه به قدری افتضاح بودند که اگر تیم مشکل کمبود مهاجم نداشت، شاید در لیست 18 نفره هم قرار نمیگرفتند. واقعاً که جای خلیلی خالیست ... نکته ی مهم تر این که تیم واقعاً هدف خاصی نداشت!

علاوه بر اینها، صباباتری به ما لطف کرد که بیش از این گل نزد! اگر ضربه ی بیاتی نیا که به تیرک دروازه برخورد کرد وارد دروازه میشد، وضعیت بسیار بدی پیش می آمد!

پرسپولیس تبدیل به تیمی خسته کننده، غیر قابل اعتماد، پر نوسان، فاقد ابهتی که فصل قبل داشت و ... شده و اگر به همین شیوه ادامه دهیم، پرسپولیس در آسیا روزهای بدی خواهد داشت! حالا پرسپولیس در سه بازی ای که در این نیم فصل دارد، سه پیروزی میخواهد و اگر این پیروزی ها کسب نشوند، شرایطی بسیار وخیم خواهیم داشت!

به امید روزهابی پر از موفقیت، برای پرسپولیس!