امروز در تاریخ؛ ولادت امام حسین(ع) در این روز در سال 4 هـ آقای شهیدان و سرور و سالار شیعیان و دلباختگان، اشک هر مؤمن، امام زاهد عابد، شهید غریب، عطشان نینوا حضرت أباعبدالله الحسین الشهید(ع) عالم را به نور خود منور فرمود.

اقوال دیگر در مورد تاریخ ولادت آن حضرت پنجم شعبان و سی ام ربیع الأول و دوازدهم رجب است.

القاب امام حسین(ع)

نام مبارک آن حضرت در تورات شبیر و در انجیل طاب است. پدرشان مولانا و مقتدانا أمیر المؤمنین علی بن أبی طالب(ع) و مادرشان حضرت ولیةالله و حبیبته خاتون دو سرا صدیقه کبری فاطمه زهرا(س) است.

کنیه آن حضرت أبوعبدالله و کنیه خاص آن حضرت أبوعلی است. القاب حضرت الشهید، السعید، السبط الثانی، الإمام الثالث، الرشید، الطیب، الوفی، السید، الزکی، المبارک، تابع لمرضات الله است.

پیامبر(ص) در ولادت امام حسین(ع)

هنگامیکه خبر ولادت آن حضرت به پیامبر گرامی(ص) رسید، به خانه أمیرالمؤمنین(ع) آمدند و به اسماء فرمودند تا مولود را بیاورد. اسماء حضرت را در پارچه ای سفید پیچید و خدمت رسول اکرم(ص) آورد. پیامبر(ص) در گوش راست آن حضرت اذان و در گوش چپ اقامه فرمودند.

روز اول یا هفتم ولادت، امین وحی الهی جبرئیل فرود آمد و عرض کرد: سلام خداوند بر تو باد ای پیامبر، این نوزاد را به نام پسر کوچک هارون شبیر نام بگذار، که به عربی حسین گفته می شود. چون علی(ع) برای شما بسان هارون برای موسی بن عمران است، جز آنکه شما خاتم پیامبرانی.

به این ترتیب نام پر عظمت "حسین" از جانب پروردگار برای دومین فرزند فاطمه(س) انتخاب شد. در این روز ملائکه آسمانها برای عرض تهنیت به مناسبت این ولادت خدمت پیامبر(ص) رسیدند و از خاک قبر آن بزرگوار برای پیامبر(ص) آوردند و به آن حضرت تعزیت نیز گفتند.

یکی از معجزات روز ولادت آن حضرت این بود که فطرس ملک یا دردائیل پناه به آن امام مظلوم برد و خداوند او را بخشید و او را به مقام قبلی اش باز گردانید.

دوران زندگی امام حسین(ع)

آن حضرت شش سال و چند ماه با جد گرامی خود رسول اکرم(ص) بود. مدت سی سال با پدر بزرگوار خود مولای متقیان امیرمؤمنان(ع) زندگی کرد و در جمل، صفین و نهروان شرکت داشت.

در دوران زمامداری غاصبانه عمر، امام حسین(ع) در سن ده سالگی وارد مسجد شد و خلیفه دوم را بر منبر پیامبر(ص) مشاهده کرد که سخن می گفت. از منبر بالا رفت و فریاد زد: از منبر پدرم فرود آی!

بعد از شهادت امیرالمؤمنین(ع) همراه و شریک رنجهای امام حسن(ع) بود و شاهد بود که معاویه و دیگر منافقین و کافران چگونه دهان آلوده خود را به بدگویی پدر بزرگوارش امیر المؤمنین و برادرش امام حسن(ع) می گشایند.

پس از آنکه امام مجتبی(ع) را مظلومانه شهید کردند؛ امامت به آن وجود سرا پا جود رسید و بعد از مصائب و اذیتها و زخم زبانها، در روز عاشورا آن حضرت را به شهادت رسانیدند.

در این روز امضای مبارک از ناحیه امام زمان(ع) در رابطه با ولادت امام حسین(ع) به قاسم بن علاء همدانی صادر شد.