غیبت گناهی است که غیبت کننده به تنهایی نمی‏تواند آن را انجام دهد. پس شنونده غیبت در تحقق این گناه سهیم است؛ مگر آن که با غیبت کننده مخالفت کند و او را از غیبت باز دارد و در جایی که نمی‏تواند با او مخالفت نماید و او را از غیبت منع کند باید از شنیدن غیبت خودداری نماید و در قلب خویش با غیبت کننده مخالف باشد.

 پیامبر اکرم(صلی الله علیه و آله) فرمودند: «مَن رَدّ الخَلایق عَن عَرض اَخیهِ بِالغیبِ کانَ حَقاً عَلی اللَّه اَن یرد عَن عِرضِهِ یَومَ القیامة.(1)

 کسی که مردم را از تعرض به آبروی برادرش در غیاب او باز دارد بر خداوند است که در روز قیامت آبروی او را نگه دارد.»

 امام باقر(علیه السلام) در این باره فرمودند: «مَن اَغتیب عِنده اَخوهُ المُؤمِن فَنصره و اَعانه نَصره الله فِی الدنیا و الاخره و مَن لَم یَنصره و لَم یدفع عنهُ و هو یَقدر عَلی نُصرته و عَونه خَفضه الله فی الدنیا و الاخره

 کسی که چون برادر مؤمنش را در نزد او غیبت کنند او را یاری دهد خداوند او را در دنیا و آخرت یاری می‏دهد و کسی که او را یاری نکند و بدگویی را از او دفع ننماید در حالی که بر یاری او تواناست، خداوند او را در دنیا و آخرت خوار خواهد کرد.